Een taaie is een stevige borrel, eentje waar je je tanden op stuk kunt bijten. De borrel naam is in 1839 voor het eerst aan getrof- fen, in Schiedam. Van Lennep beschouwde het woord in 1845 als plat-Amsterdams. Maar echt heel erg plat kan het niet zijn geweest, want W.J. van Zeggelen gebruikte het in 1846 in een gedicht:
Zoo ras de ouwe gedaan heeft, zullen we een taaijen gaan nemen En verdrinken de zorg en de vrees en de smart. Heeroom meent het zoo kwaad niet, al schreeuwt hij wat hard! De borrel naam taaie was ook geliefd onder zeelieden. Halverwege de 19de eeuw gebruikten zij het voor een stevige, 'ouderwetse' borrel. Leidenaars bedoelden er omstreeks 1890 een dubbele borrel mee, eentje van tien in plaats van vijf cent. De borrel naam is bij vele schrijvers te vinden. Justus van Maurik schreef in 1895 in Oude Kennissen:
Ouwe graantjespikker, d'r staat een halve taaie borrel voor je klaar! En M.J. Brusse schreef in 1906 in Landlooperij: Toon gooide 't met z'n luimige schelden zo in 't gekke, dat we dan maar besloten, om in 't Haasje, achter den dijk, den waard op te kloppen, en een taaie te koopen voor 't sjegrijn. De baas, aan stropers gewend, deed gul open [...]. De populariteit van de borrel naam taaie zal nog zijn vergroot door een bekend liedje van Speenhoff uit 1921: Zondags ging die met z'n jongen Netjes aangedaan op straat. En dan had tie 't over drinken Met z'n natte kameraad. Tot ie na z'n tiende taaie Over blauwe knopen dacht En dan werd ie door z'n dreumes Als 'n tol naar huis gebracht. Oude jenever werd ook wel ouwe taaie genoemd. De benaming werd omstreeks 1940 populair door een schlager met de tekst 'ouwe taaie, laat je broek maar waaie'. De Amerikanen kennen, sinds 1934, de uitdrukking tough as a boiled owl 'taai als een gekookte uil' voor 'dronken'.
