In mei 2000 meldde het FNV Magazine dat in België bij vrouwen die achter een pc werken een nieuw verschijnsel was gesignaleerd: deukdijen. Het ANP verspreidde het bericht op 17 mei:
De aandoening is bij medici bekend als lipoatrofia semicircularis. Ze uit zich door een soort deuk aan de voorkant van de bovenbenen. In België hebben bedrijfsartsen in korte tijd vierhonderd gevallen vastgesteld, bijna alleen bij vrouwen. Aan de huid zelf is niets te zien, maar op de plekken van de deuken is het onderhuidse vet verdwenen. Het vreemde is dat dit verschijnsel zich vooral voordoet bij mensen die werken in nieuwe gebouwen met nieuw meubilair en nieuwe computersystemen. Onderzoekers van de Vlaamse instelling voor Technologisch onderzoek denken dat elektromagnetische velden rond de pc’s de deuken veroorzaken. Slecht geleidende bureaubladen zouden elektrostatisch worden geladen. En daar waar de dijen de bureaurand raken, zouden door ontlading de onderhuidse vetcellen worden aangetast. De deukdij is in Nederland wetenschappelijk nog niet gesignaleerd. TNO Arbeid hoort er voor het eerst van en gaat op onderzoek uit.
Hoewel het bericht een hoog broodje-aapgehalte had, werd het door veel Nederlandse kranten overgenomen. Dit leidde tot koppen als ‘Deukdijen door beeldschermwerk’, ‘“Ribbeldij” risico voor computerwerkers’ en ‘Deukdijen in België door beeldscherm’. Ribbeldij debuteerde in Trouw en werd daarna nog een paar keer gebruikt, maar het allitererende deukdij had duidelijk de voorkeur.
Eind 2000 deed het Nederlands Centrum voor Beroepsziekten diepgravend onderzoek naar de deukdijen van twee Nederlandse vrouwen. Conclusie: de deuken waren ontstaan doordat de ene vrouw tegen een balie en de andere teveel tegen een bureau leunde.
Vergelijk pinarm.
