In de negentiende eeuw in kinderkamers en ziekenhuizen de gebruikelijke benaming voor de kamerpot, piespot. Ontleend aan het Frans. De schrijfwijze heeft zich bij de Franse uitspraak aangesloten.
Op alles wat door het lichaam afgescheiden wordt, rustte vroeger (vooral in de negentiende eeuw) een taboe. Woorden zoals ‘pies(en)’ werden angstvallig vermeden of vervangen door meer verhullende benamingen. Zie ook nachtspiegel* en virgilius*.
... pension hèt ze niet... d’r bed opmake doe ze zelf... d’r po gooit ze met permissie zelf leeg...
Jacob Israël de Haan: Pijpelijntjes. 1904
Een po koopen? Nee, dat vertrap ik sterk.
Hans Martin: Malle gevallen.1913
Maar als het donker is en zij wegsnurkt, schuif ik met po en al naar de rand van mijn bed en laat het water ruisen.
Renate Rubinstein: Tamarkolommen en andere berichten. 1973
Als ze ’s nachts naast haar po plaste, regende het bij ons binnen.
Adriaan van Dis: Indische duinen. 1994
