De Griekse arts Hippocrates (460-ca. 370 v.Chr.) ging ervan uit dat ziekte werd veroorzaakt door een afwijking in de verhouding (dyscrasie) van de 4 lichaamsvochten, gele gal, slijm, bloed en zwarte gal. Zijn denkbeelden deden eeuwen lang opgeld.
Voor de genezing van de patiënt was het dus noodzakelijk de juiste verhouding (eucrasie) van deze lichaamsvochten te herstellen. Dit kon op verscheidene manieren gebeuren, o.a. door strenge dieetvoorschriften, purgeren, zweetbaden, maar vooral het aderlaten werd toegepast. Bij een patiënt werd een ader geopend (bijv. in de arm) en bloed afgetapt. Dit kon ook gebeuren door een glazen of metalen klok (kop of laatkop genoemd) op de huid te drukken, waarin tevoren een insnijding was gemaakt. Door de laatkop te verwarmen en daarna af te koelen werd de bloeding bevorderd. Behalve van deze methode werd ook gebruik gemaakt van het zetten van de medicinale ‘bloedzuiger (Hirudo medicinalis of H. officinalis), een groenzwarte soort bloedzuiger, die hiertoe wel gekweekt werd in speciale bassins.
Nadat de bloedzuiger zich volgezogen heeft, valt hij vanzelf van de patiënt af. De toepassing van bloedzuigers bereikte zijn hoogtepunt in de eerste helft van de 19e eeuw.
