(Budel 1805-Hamont 1878), zoon van dokter Lodewijk Mathijsen; werd in 1852 officier van gezondheid eerste klas. Mathijsen wist dat het al eeuwen een streven van artsen was een afdoende methode te vinden om bij een beenbreuk de gebroken beenderen in hun stand te brengen totdat zij stevig vergroeid zouden zijn.
Er werden daarvoor houten of leren spalken gebruikt of een verband met lijm. dat voor de stevigheid moest zorgen.Op de Rijksschool te Utrecht maakte dr. Mathijsen zijn geniale vinding bekend: Nieuwe wijze van aanwending van het gipsverband bij beenbreuken, zo noemde hij zijn kleine brochure, die toen werd uitgegeven. Er werd terstond door de inspecteur van de Geneeskundige Dienst der Koninklijke Landmacht een commissie van artsen gevormd, die zou moeten onderzoeken of deze uitvinding voldoende waarde had. Onmiddellijk nadat het rapport was uitgebracht, vond dokter Mathijsen de erkenning uit vele landen. In 1837 behaalde hij de titel van doctor in de genees- en heelkunde. Tien jaar later werd hij om zijn grote verdiensten benoemd tot ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.
In Budel werd een gedenkteken voor hem opgericht, een ontwerp van beeldhouwer Jac Smout. Het militair hospitaal in Utrecht draagt zijn naam.
Bron: NTC. mrt. 1952.