Bij verschillende gelegenheden vond vroeger het ‘voeten vegen’ of ‘voeten wissen’ plaats. Was een huis of schuur gericht (richten) en verscheen de eigenaar, dan veegden de timmerlieden en de metselaars met een lap of zakdoek zijn voeten (klompen of schoenen).
Ook bij de wijkgravers, bij het aardappelrooien, het koolzaaddorsen (oogstgebruiken) en het eekschillen was het voeten vegen in gebruik. Er werd een Gronings of Nederlands rijmpje bij opgezegd, bijv.: Ik veeg U de voet, / 't Is niet om giften of gaven, / Maar om ’t keeltje te laven. Het was min of meer een bede om een fles jenever.Lit.: Onnekes, Zeden, 13-14; NGW, 1142.
