Gastronomische kunst is de veredelde vaardigheid van het eten koken waar restaurants Michelin-sterren mee vergaren. Omdat hier overduidelijk kennis en kunde voor vereist zijn en kenners van de resulterende maaltijden over het eten esthetische oordelen kunnen vellen---er bestaat zelfs een klasse van critici die zich hieraan toewijdt---zou men op het idee kunnen komen dat er zoiets als een Gastronomische kunst bestaat. Er zijn veel overeenkomsten met bijvoorbeeld beeldende kunst. In plaats van musea zijn er restaurants; in plaats van kunstenaars koks; in plaats van conservatoren restaurateurs; in plaats van tentoonstellingen worden er maaltijden vanaf een menu geserveerd; die duidelijk met een beperkt aantal van de zintuigen geconsumeerd en esthetisch beoordeeld dienen te worden.
Wat pleit er dan tegen? 1. het gastronomische "kunstwerk" wordt eenmalig "waargenomen" en die waarneming vernietigt meteen ook het werk---anderen kunnen het dan niet meer ervaren, en degene die de maaltijd verorberde kan dat niet een tweede keer herhalen: de ervaring is niet herhaalbaar. (Kant zou zeggen: er is hier belang in het spel; het esthetische oordeel is niet voorwaardelijk universeel geldig; we claimen niet dat anderen de maaltijd ook lekker moeten vinden; het oordeel gaat niet over of het "werk" mooi is, maar of het lekker is.) 2. Is het mogelijk om het "werk" te beschouwen in het licht van de erin gerealiseerde intenties van een kunstenaar die kunsthistorische overwegingen had bij het maken ervan?
