Manier om informatie te versleutelen met behulp van een sleutelpaar: een publieke en een geheime sleutel bedacht in de jaren 70 van de twintigste eeuw; zie ook asymmetrische cryptografie.
Bij publieke-sleutelcryptografïe (ook: asymmetrische cryptografie of -versleuteling) wordt het probleem opgelost dat bij standaardversleuteling voorkomt, namelijk dat de geheime sleutel met iemand anders gedeeld moet worden.
De afzender versleutelt het bericht met de publieke sleutel van de ontvanger, waardoor alleen de eigenaar van de bijbehorende geheime sleutel het bericht kan ontcijferen. Dus: de ontvanger kan het bericht ontcijferen met de eigen geheime sleutel omdat hij de bezitter is van het publieke en geheime sleutelpaar. Iedereen kan de publieke sleutel zien, maar alleen hij heeft de bijbehorende geheime sleutel.
Andersom kan de afzender een bericht ondertekenen met de geheime sleutel van zichzelf en daarmee is te bewijzen dat de afzender daadwerkelijk de afzender is. Immers: door de publieke sleutel te gebruiken van de afzender is te bewijzen dat de persoon die het bericht getekend heeft met de geheime sleutel de echte bezitter is van de voor iedereen zichtbare publieke sleutel. Dit heet ook wel een digitale handtekening of digital signature.
Asymmetrische cryptografie wordt bij bitcoin gebruikt om de toegang tot bitcoins te regelen: de publieke sleutel is om munten op te ontvangen. De geheime sleutel wordt gebruikt om te bewijzen wie de eigenaar is en om transacties te ondertekenen om de munten uit te geven.
