Na Buddha’s verscheiden of, zooals zijne volgelingen zeggen, na zijnen ingang in het Nirvana (543 v. Chr.) werden terstond reeds sommige zijner uitspraken onder zijne discipelen verzameld en in bepaalde volgorde gerangschikt.
Maar eerst langzaam ontwikkelde zich een uitgebreid leersysteem en een ordening voor de Buddhistische gemeente. Volgens de overlevering echter zou reeds terstond na Buddha’s dood door het eerste te Radschagaha gehouden concilie de canon der heilige schriften zijn vastgesteld door zijn drie leerlingen Upali, Ananda en Kashjapa.
Deze canon draagt den naam van Tripitaka d.w.z. drie-korf, omdat hij bestaat uit drie deelen:1°. de Vinaja;
2°. Sutra of Dharma;
3°. Abidharma.
De geschriften, die hiertoe gebracht worden, bestonden echter ten tijde van dat concilie nog niet, zelfs het een eeuw later samengekomen concilie van Vesali kan deze canon nog niet afgesloten hebben. De canon bleef, wat den omvang betreft, nog zwevend, vooral in de Noordelijke gemeenten. De Zuidelijke, die in de Pali-taal bewaard bleef, is kleiner en meer belijnd omgrensd. De grootte van deze Zuidelijke Tripitaka is volgens Rhys Davids ongeveer twee malen zoo groot als de Bijbel.
