is in het algemeen een woord van vier letters. Men gebruikt het echter speciaal ter aanduiding van de medeklinkers JHWH, waarmeê in het Hebreeuwsch de Verbondsnaam van God wordt geschreven.
Na den ondergang van den tweeden tempel werd deze Naam door de Joden niet meer uitgesproken, zelfs niet bij het lezen der Heilige Schrift. Waar hij voorkwam, lazen ze een anderen Naam van God: Adonai, d.i. de Opperheer.
Christelijke geleerden in de oude kerk, die toch graag de uitspraak van het Tetragram wilden weten, gingen het nu vragen aan de Samaritanen, en de uitspraak, die ze van hen hoorden, hebben ze in Grieksche letters trachten weer te geven. Hiernaar te oordeelen is de uitspraak van het Tetragram: Jahwè.
Later, omstreeks de veertiende eeuw, is de uitspraak „Jehova” in gebruik gekomen. Dit laat zich hieruit verklaren, dat men de consonanten JHWH of JHVH verbond met de vocalen van Adonai.
Hierbij bracht de aard van de Hebreeuwsche consonanten alef en jod meê, dat men bij Adonai in de eerste lettergreep een a las, maar bij Jehova een e.Zuiver taalkundig beschouwd, is de uitspraak „Jáhwè” ongetwijfeld juister dan „Jehova”. Maar de zaak heeft ook een practischen kant. Een Nederlander, die geen Hebreeuwsch heeft geleerd, loopt gevaar den Naam „Jóhwè” erg plat uit te spreken, vooral wanneer deze met v geschreven wordt, en zonder accenten (Jahve). Bij het meer plechtig klinkende „Jehova” loopt men dit gevaar niet.
De Staten-Vertalers hebben de Godsnamen Jáhwè (Jehova) en Adonai zóó onderscheiden, dat ze den eersten weergeven met „HEERE”, en den tweeden met „Heere”. Zie de kantteekening op Gen. 2:5.
