(Zending). Een van de gewichtigste hulpmiddelen in den arbeid der Zending is de taalstudie.
En het is het Nederlandsch Bijbelgenootschap, dat hierin de Zending onbetaalbare diensten heeft bewezen en nog bewijst. Reeds kort na de oprichting werd besloten mannen op te leiden en uit te zenden, die den Bijbel in verschillende Indische talen zouden vertalen.
In 1826 vertrok J. F.
C. Gericke naar Java en in 1846 verscheen zijn Nieuwe Testament in het Javaansch en enkele jaren later het Oude Testament.
De bekendste van die taalgeleerden zijn geweest Dr Neubronner van den Tuuk, die de taal der Bataks heeft ontgonnen en enkele Bijbelboeken in die taal heeft overgezet en Dr Matthes, die den Bijbel vertaalde in hetMakassaarsch en Boegineesch. Bijbelvertaling ging dus aan den eigenlijken zendingsarbeid vooraf.
Later heeft men ingezien, dat deze methode verkeerd is. Men heeft de hulp van Inlandsche Christenen noodig om die woorden te vinden, die zij verstaan.
Uit den lateren tijd is wel het meest bekend de arbeid van Dr Adriani onder de Toradja’s van Midden-Celebes.
Hij heeft daar meer dan dertig jaar gewerkt.
Enkele Bijbelboeken zijn verschenen en zijn nagelaten letterkundige arbeid zal worden uitgegeven onder leiding van DrEsser. Tegenwoordig arbeiden namens het Bijbelgenootschap: Dr v. d.
Veen onder de Sadang-Toradja’s, Dr Onvlee op Soemba en Dr Kraemer op Java. Behalve door dezen rechtstreekschen arbeid was het Bijbelgenootschap ook behulpzaam in het uitgeven van Bijbelvertalingen door Zendelingen.
Hardeland, aan wien de Bijbelvertaling in het Dajaksch, Klinkert, aan wien die in het Maleisch en Coolsma, aan wien die in het Soendaneesch en Sunderman, aan wien die in het Niassisch is te danken. Daar Bijbelvertaling niet staat aan het begin, maar aan het eind van den zendingsarbeid, geeft het Bijbelgenootschap als voorbereiding uit verschillende Bijbelsche Leesboeken.
Op deze wijze is de Bijbel reeds in meer dan 16 talen van Oost-Indië toegankelijk gemaakt.
