is in de negentiende eeuw een van de beroemdste docenten in de wijsbegeerte geweest. Hij is in 1824 te Sondewalde in Silezie geboren, in 1856 tot hoogleeraar in de filosofie benoemd te Jena en van 1872 tot 1905 professor in de wijsbegeerte te Heidelberg geweest, waar hij in 1907 overleed.
Kuno Fischer was een persoonlijkheid met een sterk ontwikkeld zelfgevoel, dat in den loop der jaren niet minder werd. Over hem zijn tal van anecdoten in omloop, die alle haar uitgangspunt hebben in de overschatting van eigen capaciteiten.
Hij was een schitterend redenaar en uitstekend docent. Zijn filosofische overtuiging sloot zich nauw aan bij die van Hegel.
Het was echter niet zijn eigen filosofie die gedurende meer dan een kwart eeuw scharen van studenten naar Heidelberg trok, maar de schitterende wijze waarop Fischer de geschiedenis der filosofie wist te doceeren. De toeloop van hoorders was soms zoo sterk, dat de grootste gehoorzaal in het academiegebouw te klein was en de aula voor den „grooten” Kuno in gebruik genomen moest worden.
De vruchten van zijn studie der geschiedenis der nieuwe filosofie gaf hij in het prachtwerk: Die Geschichte der neueren Philosophie (10 banden). Zijn literair-critische geschriften over Schiller en Goethe vonden eveneens veel lezers.
Van beteekenis is ook, dat, toen in het midden van de negentiende eeuw een denkmatheid en oppervlakkigheid zich van de geesten in Duitschland had meester gemaakt en de zin voor het Idealisme gedoofd scheen, Kuno Fischer een van de eersten is geweest, die door zijn leuze „Terug naar Kant” de geesten heeft wakker geschud en aan de herleefde Kantstudie den stoot gegeven.
