In 1754 was een orde der Nieuwe Tempeliers gesticht door leden van de Roomsch-Catholieke kerk. Deze orde was ontstaan uit verzet tegen het streven der Jezuïeten, om de vrijmetselarij in Frankrijk onder hun invloed te krijgen.
Tijdens de Revolutie verloor deze orde haar karakter en ging zij zeer achteruit. Toen konden niet alleen adellijken lid worden, zooals vroeger, maar ook burgers traden als lid toe.
Napoleon begunstigde de orde en sinds 1808 breidde zij zich weder door geheel Frankrijk uit. Maar na de Restauratie, toen de Jezuïeten weder macht en invloed kregen, werden de Nieuwe Tempeliers overal bemoeilijkt.
Hun grootmeester was de geneesheer Fabré de Palaprat. Deze werd op aanstoken van de Jezuïeten gevangen genomen en de orde zelve werd opgeheven.
Na de Revolutie van 1830 leefde zij weer korten tijd op. Op 13 Januari 1833 werd te harer eere een nieuwe tempel te Parijs ingewijd, maar de orde verdween daarna geheel en al.
De orde was rationalistisch en pantheïstisch. Zij leerde een drieëenheid van Zijn, Daad en Bewustzijn.
De wereld bestond eeuwig naast God en God woonde in den mensch.
De oorspronkelijke openbaring Gods was al gegeven in de Grieksche en Romeinsche mysteriën.
Daaruit had Mozes geput. Ze waren door Christus vernieuwd en door Johannes en diens opvolgers tot de Nieuwe Tempeliers gekomen.
Een apocrief Evangelie van Johannes ivas voor hen de heilige oorkonde.
