Het woord bedekken komt in de Heilige Schrift voor in soteriologische beteekenis in verband met de genade der schuldvergiffenis, die in het bedekken symbolisch wordt voorgesteld. Uitgangspunt is daarbij dat de Heere te rein van oogen is dan dat Hij de zonde zoude kunnen aanschouwen (Habak. 1 : 13), want zij is voor Hem onrein, een gruwel in zijn heilige oogen.
Zoo Gij, HEERE, de overtredingen gadeslaat ; Heere, wie zal bestaan ? (Ps. 130 : 3); „niemand, die leeft, zal voor uw aangezicht rechtvaardig zijn” (Ps. 143 : 2). Als een afschuwelijke zaak verwekt de zonde den Heere tot toorn.
Maar de getrouwe Ontfermer heeft in zijn genade een weg bereid om die onreine zonde te bedekken. Daarop wees schaduwachtig het bloed des offers onder den dienst des Ouden Verbonds, dat over de onreinheid der ongerechtige dingen werd gesprenkeld, zoodat de Heere het bedekkende bloed als teeken der verzoening en herstelde gerechtigheid kon aanschouwen.Dat bedekken staat dus met de rechtvaardigmaking in rechtstreeksch verband, want het is het symbool van het niet toerekenen der zonde, het niet aanzien of gedenken. Het verzoendeksel van de ark des Verbonds, waarop het offerbloed moest worden gesprengd, wees dit duidelijk aan. Welgelukzalig daarom de mensch, wiens zonde bedekt is, wien de Heere de ongerechtigheden niet toerekent (Ps. 32 : 1 en 2).
Vervuld is deze schaduwdienst in het offer van Christus, die met zijn zoenbloed en gerechtigheid de zonde der zijnen bedekt voor het oog des Vaders.
Alleen door het geloof heeft de mensch deel aan deze gerechtigheid en mag zich troosten met de gedachte dat zijn onreine zonde voor het alziend oog des Heeren is bedekt en deze in genade slechts de vlekkelooze gerechtigheid en heiligheid van Christus aanziet (Rom. 4:7; Ps. 85 : 3; Jac. 5 : 20).
