Dit is eene geestige uitdrukking, waar aan eene zelftegenspraak meer klem geeft. Puik is ’t beste. ’t Zegt dan ’t beste slecht, dat uitsteekt in slechtheid: gelyk Fraai van lelykheid.
Op zulk eene wyze hoort men wel zeggen: Hy avanceert te rug, zo ongerymt als, Hy deinst voorwaards; ’t en zy men ’t oog op een roeyer hadde. Ik las laatst lachende in zekere Stad, voor een huis op een steen in den muur:Als fortuna regeert Door Gods providentie,
En ongeluk prospereert,
Wat baat dan diligentie?
Wie weet hoe zeer de vernuftige dichter zich wel behaagt heeft over dat schoone rymwerk, en die schrandere en zinryke vinding, waar door hy de fortuin en Gods providentie, ongeluk en prospereren, zo aardig en welgepast wist te paaren? Was dat niet overwaardig om in een steen gehouwen, en den voorbygaanden Lezer in ’t openbaar, t’zyner leering, voorgestelt te worden. Kampt dat vers niet om de kroon met dat overaardige en konstryke zarkschrift:
Wonder boven wonder!
Hier ligt Meester Gerrit onder.
Hy leerde kinderen a, b, c.
O wee! o wee!
My schiet by deze gelegenheid noch een raar grafschrift te binnen. Ik zag in een Dorp op een zarksteen, hoe daar een man onder begraven lag tusschen t Onze Vader en t Geloof. Dus luidde het: Onze Vader, die in de Hemelen zyt. Hier ligt begraven N.
N. enz. Ik geloove in God den Vader, den almagtigen Schepper van hemel en aarde. Dit grafschrift zoude al eene ryke stoffe tot zoete aanmerkingen konnen verschaffen. ’t Was een oude Kerkwet by de Engelschen, dat men niemand op ’t kerkhof begraven mogt, die ’t Vader Onze en ’t Geloof niet hadden willen van buiten leeren, om dat men zulke voor geene Christenen hield. Doch ik denk niet, dat die man ooit zulk een klokje had hooren luiden.
Dit zal uit den geest gekomen zyn.
