Dit spreekwoord wil zeggen, dat men de gedachtenis der dooden, door’er qualyk van te spreken, niet weder als uit hun graf moet ophalen. Zy konnen zich niet verandwoorden, en zyn onherroepelyk van hunnen Rechter geoordeelt.
De mortuis nil nisi bonum. Hoe de Heidenen zorgden voor de lykasch en beenderen der dooden, op dat die door woorden of daaden van niemand beledigt of beroert wierden, is bekent uit hunne schriften, en overgebleven zarksteenen. ’t Past ook wel, dat doode lieden stil liggen. Requiescant inpace.
