Dat is, ik moet zelf myne zaaken beschikken, en voor myn eigen kost zorgen. Ik moet van myn eigen kantje byten.
Ik moet t’huis gaan eeten. Ik moet myn eigen potje schraapen. Doch die daar mede te vreden zyn, ’t zy vet, of mager, behoeven geen potschuimers by andere te wezen. Zy konnen het dan brokken en kooken, gelyk zy ’t eeten willen. ’t Smaakt nergens beter, dan aan eigen tafel, en eigen haard is goud waard.
