Dit spreekwoord word dikwyls gehoort, en daarom mag men my met geene reden misduiden, dat ik den oorsprong melde. Hier van is deze kluchtvertelling.
Een mandemaker had langen tyd gevlochten aan een korf. Eindelyk wierd die voltooit; en hy wilde, dat zyn wyf deze woorden zou spreken tot betuiging van blydschap. Zy weigerde dat. Hier over vielen hevige woorden, en deze rezen tot slagen.
Een Edelman quam juist voorby, en hoorde beider klagten, en de reden van dat slaan. Hy gaf daar op den man gelyk, om de koppigheid van dat wyf. Als hy t’huis quam, vertelde hy aan zyn vrouw dat geval, en hoe hardnekkig dat wyf was geweest. Deze Gemaalin koos haare zyde, en zei: de vrouw had gelyk: ik zou dat ook niet gezegt hebben.
Hier uit ontstond tusschen die beide zulk een twist, dat het mede op een tweegevecht uitquam. Is ’t niet waar, ’t is wel gevonden, zeggen de Italiaanen. Doch de eer en dank van deze vinding komt my nie toe. Ik ben slechts verteller van dat ik gehoort heb, in ’t verklaaren van dit Spreekwoord, en houde my onzydig in dit geschil.
