Dit zegt men van ymand, die op een schielyke wyze van ’t eene tot het andere overgaat, gelyk de exter van den eenen tak op den anderen huppelt. De Latynen zeggen, Ab asinis ad boves, van de ezels tot de ossen, dat een opklimmen van minder tot meerder uitdrukt.
Het tegendeel is, Ab equis ad asinos, van de paarden tot de ezels. Men kan de Adagia van Erasmus over dat beide nazien. Wy gebruiken het van ongestadigheid. Gezwinde ruiters plagten al van ouds in ’t stryden van ’t eene paard op het andere over te springen, en daar toe hadden zy versche en ledige handpaarden gereed. Doch hoe die paarden in ossen en ezels van ’t gebruik verwissselt mogen zyn, weet ik niet. Ik gis, ’t is om die zaak belachelyker te doen voorkomen.
