Dus beschrijft men een groven en schaamteloozen leugenaar. Tandtrekken pleegt het werk te zyn van quakzalvers, die door ’t zwetzen van belachelijke leugengrollen, bevestigt door bezegelde bullen van hunne mode, ’t geld uit de zakken weten te troonen, door ’t duur aansmeeren van hunne beuzelwaaren: gelijk wanneer zy voor wat zeldzaams aan de gaapende kijkers vertoonen den steen Lapis, van den bergMons.
Dus bedienen zy zich van dien stokregel: Mundus vult decipi, ’t volk wil bedrogen zyn. Daar mede verandwoordde zich een kramer, die gevraagt wierd, of hy zich niet schaamde zo te liegen? Zoude ik, zeide hy, niet liegen? ikwin’er den kost mede. Dit zeide ook de jongen van zyn vaêr: Hoort den dief eens liegen.
