Dat zegt men van ymand, die met eene driftige genegentheid ergens op verslingert is. Vernikkert is gezegt verduivelt.
Onze aaloude Heidensche voorvaderen hieten zekeren quaaddoenden zeeduivel met den naam van Neckur. Ik denk dat dat zeggen wilde nekker, voor nekbreker, om dat hy’er menige, zo men beuzelde, den nek brak. Hier van noemen wy noch den Duivel de Nikker. Men geloofde al in ’t Heidendom, dat de toovenaars en hexen door hunne akelige tooverkooketten, dranken, gebeerden, plegtelykheden, kirimirien, bezweeringen enz. de liefde in ymand konden verwekken, en die verbinden aan wien zy wilden, door hulp der hellegoden, of des Duivels. ’t Was, Flectere si nequeo Superos, Acherunta movebo. dat is:;Ontzegt de Hemel my zyn’ zegen,
Ik zal de Hel tot hulp bewegen.
Vernikkert, is dan beduivelt, betovert. Dit bleef noch over in laater tyden, onder de duisternissen des Pausdoms. Voor vernikkert zegt men door verbastering ook vernibbelt.
