Dit luid dubbelzinnig. Hertenvleesch is ’t vleesch van dat gehoornde dier, ’t geen op Vorstelyke tafels komt, en ook ’t vleesch van ons eigen herte.
Op ’t laatste ziet het spreekwoord. Men verteert en eet als zyn eigen hert door zorgen en bekommeringen, en ook door spyt en nyd. Dus zet ymand, die een grooten spyt moest verkroppen: Ik meende myn hert op te eeten. Zo knaagt de nyt haar eigen hert.
Dit alles is hier toepasselyk. Die dubbelzinnigheid is niet in ’t Grieks, of Latyn: Cor ne edito, eet het herte niet. Pythagoras leerde deze zinspreuk.