Speelt sinds mensenheugenis een rol van betekenis als symbool van macht en manlijke kracht, en als modieuze versiering. In het oude Egypte stond de baard voor koninklijke waardigheid.
Bij de Israëliërs, Babyloniërs, Assyriërs, Meden en Perzen werd een volle baard op prijs gesteld; bij de Grieken, tot aan Alexander de Grote, was deze eveneens vol, maar kort; de Romeinen stapten sedert ongeveer 300 voor Christus baardloos door het leven, terwijl de Germanen in die tijd een weelderige baardgroei cultiveerden. In latere tijden werd er vaak van baarddracht gewisseld: van de woeste baard, de brede volle baard, de ringbaard, de puntbaard, de sik, tot aan diverse knevelvormen. Ook nu kunnen baarden nog veel losmaken bij voor- en tegenstanders.Lange tijd was men ervan overtuigd dat de baard, eigenlijk de haren in het algemeen, de vitaliteit beïnvloedde. Het afscheren van de baard was een teken van onderwerping, en bij het afleggen van een eed pakte men zijn baard vast, dan zwoer men met zijn leven als inzet.
In 1843 beweerde men in een encyclopedie dat ‘door het regelmatig scheren van het lichaam men hier ontegenzeglijk een substantieel deel van de levenssappen aan onttrekt’.
→ Haren.
