Heerlijk, overdadig maal.
Lucius Licinius Lucullus (120-57 v. Chr.) geldt als een van de grootste politici en veldheren van het oude Rome. Toch werd deze man in 66 voor Christus ontslagen. De reden? Lucullus stond niet toe dat zijn soldaten overwonnen steden en dorpen plunderden. Hoewel deze integere aristocraat nadien een teruggetrokken leven leidde, wist hij toch opnieuw geschiedenis te schrijven als gastheer bij luxueuze en geraffineerde diners. Hij had zelfs verscheidene eetzalen, waaruit gekozen werd naargelang van de kostbaarheid van de maaltijd.
Toen hij op een avond alleen was, merkte hij dat zijn kok heel wat minder werk van het eten gemaakt had dan wanneer er gasten waren. Om de man terecht te wijzen zei hij: ‘Vandaag eet Lucullus bij Lucullus’ en deze uitdrukking wordt nog steeds gebruikt, wanneer er sprake is van een kostbaar en intiem etentje. Een modern equivalent van deze woorden zijn die van de puissant rijke oliemagnaat van Armeense afkomst Gulbenkian (1869-1955): 'Het ideale aantal personen aan een diner is drie: de chef de cuisine, de oberkelner en ik'.
De diverse gerechten die naar hem genoemd zijn, hebben dan ook allemaal gemeen dat ze niet alledaags zijn, zoals truffels, hanenkammen, nachtegalen en zwezerik. Bovendien introduceerde Lucullus fazanten, perziken en kersenbomen in Italië. De Luculiussoep is het minst ingewikkelde recept dat naar deze opmerkelijke Romein vernoemd is: de bouillon is getrokken van kippenvlees en wordt gevuld met truffels, groene erwtjes en aspergepunten.
