Wat is de betekenis van werktuigbouwkunde?

v., leer van het ontwerpen, vervaardigen en in bedrijf houden van machines.

werktuigbouwkunde - Zelfstandignaamwoord 1. (wetenschap), (techniek), leer van het ontwerpen, vervaardigen en in bedrijf houden van machines (machinebouw, scheepsbouw, energie- en aandrijftechniek) en staal- en constructiebouw (b.v. offshore, olie- en gaswinning). Woordherkomst samenstelling van werktuigbouw en kunde Syn...

werktuigbouwkunde - zelfstandig naamwoord uitspraak: werk-tuig-bouw-kun-de 1. de leer van het ontwerpen, maken en in bedrijf houden van machines ♢ de werktuigbouwkunde is belangrijk voor de scheepsbouw en de olie- en gaswinning Zelfstandig naamwoord...

werktuigbouwkunde - Het bestuderen en toepassen van de principes van de mechanica, thermodynamica en de eigenschappen van materialen.

(z ook machine) heet dat deel van het gebied der technische wetenschap, dat de kennis omvat met betrekking tot de werktuigen. In de eeuwen, die aan de komst van de stoomwerktuigen zijn voorafgegaan, zijn eerst gereedschappen gemaakt, daarna werktuigen, die met handkracht werden aangedreven, en ook de waterraderen en windmolens, die door onbe...

v. leer van het construeren, vooral gebruikt in de 'droge' landbouw vervaardigen en beproeven van alle soorten werktuigen, vin. machines. Bij het oplossen van vraagstukken op werktuigbouwkundig gebied zijn behalve wiskunde, natuurkunde en chemie, tal van technische hulpvakken nodig. De werktuigbouwkunde neemt in het leerplan van de meeste...

...

...