Wat is de betekenis van typisch?

bn. bw., 1. het type aanwijzend, kenmerkend, karakteristiek: dat is typisch voor hem; typische verschijnselen; (bw.) typisch Amerikaans. 2. (gemeenz.) eigenaardig, merkwaardig: typische gewoonten, uitdrukkingen; wat typisch!

(1914) (sold.) bijzonder. • Typisch: een typisch (goede kerel): een bijzonder (goede kerel).(Jacobus van Ginneken: Handboek der Nederlandsche taal. 1914)

typisch - Bijvoeglijk naamwoord 1. vreemd, eigenaardig ♢ Hij gedraagt zich de laatste tijd heel typisch. 2. kenmerkend. ♢ Dat is nou een typisch geval van onoplettendheid. Woordherkomst Afgeleid van type met het achtervoegsel -isch

typisch - bijvoeglijk naamwoord uitspraak: ty-pies 1. wat er precies bij past ♢ dat is weer typisch iets voor Herman 2. anders dan gewoon, speciaal ♢ onze poes doet zo typisch de laatste tijd...

[v. Lat. typicus, Gr. tupikos, zie type] bn & bw 1 het type aanwijzend, karakteristiek, kenmerkend; 2 eigenaardig; 3 (med.) normaal verlopend (van ziekte; tegenover atypisch = met afwijkend verloop).

kenmerkend; eigenaardig

kenmerkend, eigenaardig; oorspronkelijk

kenmerkend, dus NIET bijzonder, maar juist gewoon voor de betreffende ziektetoestand.

adj. & adv., typysk, eigen (aerdich). u pron., jo, pl. jimme; met — aanspreken, jo-kje; bij — aan huis, by, to jowes jimmes.