Wat is de betekenis van Scheikunde?

v., 1. chemie, de wetenschap die zich bezighoudt met het onderzoek naar de samenstelling der stoffen uit elementen, haar verwantschap en eigenschappen, en de veranderingen die zij door afscheiding van of verbinding met andere stoffen kunnen ondergaan: Lavoisier is de vader der nieuwere scheikunde; — analytische, synthetische scheiku...

scheikunde - zelfstandig naamwoord uitspraak: schei-kun-de 1. wetenschap van het veranderen van stoffen ♢ hij studeert scheikunde Zelfstandig naamwoord: schei-kun-de de scheikunde Synoniemen chemie

scheikunde - Tak van fysische wetenschap die zich bezighoudt met de samenstelling en eigenschappen van de elementaire stoffen waaruit alle lichamen zijn opgebouwd, de wetten die hun samenstelling regelen en de verschillende verschijnselen die samengaan met hun blootstelling aan diverse fysische omstandigheden.

letterlijk de kunst van het scheiden van stoffen in hun bestanddelen, maar de wetenschap die men scheikunde noemt, omvat veel meer; zie chemie.

chemie, zie aldaar.

s., skiekunde.

zie Natuurkunde.

v. (chemie, wetenschap, die zich bezighoudt met het onderzoek der samenstelling van stoffen uit niet verder scheidbare grondstoffen en van de veranderingen, die zij door afscheiding van of verbinding met bepaalde stoffen of grondstoffen kunnen ondergaan): analytische scheikunde, organische scheikunde.

chemie, wetenschap die zich bezig houdt m/h onderzoek der samenstelling (analytische chemie, → analyse) v. stoffen uit niet verder scheidbare elementen, hun bouw (structuurchemie) eigenschappen en omzettingen (algemeene, physische chemie, enz.) en bereiding (synthetische en praeparatieve chemie). In den regel wordt de s. verdeeld in organische...