Katja Reichenfeld (2003)
Polyfonie (Gr. veelstemmigheid) is het samengaan van verschillende zelfstandige stemmen volgens de wetten van het contrapunt. De oorsprong van de westerse polyfonie ligt in de vocale muziek van de 11e eeuw, het organum. Zij kwam tot ontwikkeling in Frankrijk en Vlaanderen.Tot het eind van de 16e eeuw werd in de 'ernstige' Europese muziek overwegend...
Wouter van Boesschoten, Wieneke van Breukelen, Ton Konings m.m.v Henriette Coppens, Eefje Lonis, Jos van Waterschoot & Simon Wienke (2002)
Polyfonie is meerstemmigheid, waarbij iedere stem (3) zijn eigen melodische betekenis heeft; van een polyfone compositie (4) is sprake, als verschillende melodieën tegelijk klinken en zich min of meer onafhankelijk van elkaar bewegen; polyfone stijlen zijn bijv. de canon en de fuga.
Grasduin in meer dan 507 woordenboeken en encyclopedieën. Krijg toegang tot maar liefst 2.316.291 begrippen, 37.599 spreekwoorden en 78.030 synoniemen.
Word nu vriend van Ensie!
S. van Ameringen (1962)
muzikale schrijfwijze of stijl die gekenmerkt wordt door een zelfstandige melodische beweging van de stemmen, in tegenstelling tot homofonie.
Oosthoek's Uitgevers Mij. N.V (1916-1925)
[→Gr. fone, geluid, stem], v., 1. (muziek) wijze van compositie waarin de verschillende stemmen melodisch en ritmisch zelfstandig worden behandeld volgens de leer van het contrapunt (e); 2. meervoudige betekenis van hetzelfde teken in het spijkerschrift. (e) Het tegengestelde van de polyfonie is de homofonie. De bloeitijd van de polyfone sti...
Gerelateerde zoekopdrachten
Log hier in om direct te kunnen beginnen met schrijven.
