Wat is de betekenis van pand?

I. o. (-en), 1. zekerheid voor aanspraken van verschillende aard, verkregen door het tot zich nemen of beslag leggen op een persoon of zaak; als rechtsterm thans alleen toegepast op roerend goed, terwijl men met betrekking tot onroerend goed spreekt van hypotheek: in pand nemen, geven, stellen, zetten, houden; — goed en bloed...

pand - zelfstandig naamwoord 1. deel van een kledingstuk ♢ op de panden van zijn jas zat modder 2. waar je in kunt wonen of werken ♢ het pand is in de Vondelstraat Zelfstandig naamwoord: pand ...

Een pand is een kleinste bij de totstandkoming functioneel en bouwkundig-constructief zelfstandige eenheid die direct en duurzaam met de aarde is verbonden en betreedbaar en afsluitbaar is

Vorm van zekerheidstelling waarbij roerende zaken als zekerheid dienen.

Beperkt zekerheidsrecht op niet-registergoederen.

pand - Delen van een kledingstuk die verticaal worden ingezet en meestal aan twee kanten worden vastgenaaid, of stroken stof die bovenaan het kledingstuk worden vastgemaakt en los kunnen hangen.

(waar)borg, sekuriteit; gepand, as waarborg gee.

s.n., pân (it).

zakelijk recht op eens anders, door inbezitstelling uitdrukkelijk daartoe verbonden, roerende zaak, strekkende om daarop de voldoening ener verbintenis bij voorrang te kunnen verhalen (B.W. 1196-1206). P. wordt gevestigd bij overeenkomst; het gaat verloren, zodra het pand (ook wel genoemd: onderpand) uit handen van de schuldeiser of de overeengekom...