michels
(1874) (Barg.) ik; mij; mijn. Zie ook mechels*. • De klitste knul kabeeldegen aan zijn aken: bol! stuipt michels de splent, die mij grandig modeert. (Johan Winkler: Algemeen Nederduitsch en Friesch Dialecticon. Deel 2. 1874) • Michels: ik, mij. (Jac. van Ginneken: Handboek der Nederlandsche taal. Deel II. De sociologische structuur onzer...