Leittonwechselklang
(leitoonwisselklank) een door H. Riemann gevonden benaming voor harmonieverbindingen, die bestaan uit een Dur- en Mollaccoord (of omgekeerd) waarvan de beide prime- of hoofdtonen een kleine seconde (leitoon, tegenseconde) vormen. Dikwijls ook is de L. de vervanging van een hoofdaccoord.
