Wat is de betekenis van klinknagel?

m. (-s), (dunne) klinkbout.

klinknagel - Zelfstandignaamwoord 1. (werktuigbouwkunde) een metalen verbinding tussen twee platen bestaande uit twee cilidrische delen die van weerszijden die meestal onder verhitting door vervorming vast bevestigd worden ♢ De scheepshuid zat vroeger met klinknagels bevestigd. Woordherk...

klinknagel - zelfstandig naamwoord uitspraak: klink-na-gel 1. metalen pen met kop voor het blijvend aan elkaar vastmaken van metalen platen ♢ de romp van de boot is vastgezet met klinknagels Zelfstandig naamwoord: klink-na-gel ...

klinknagel - Speldachtige of boutachtige bevestigingsmiddelen met een kop die gemaakt van een buigzaam materiaal, die worden gebruikt om twee of meer onderdelen aan elkaar te maken door de schacht door een gat in elk onderdeel te halen en daarna het vlakke eind naar beneden te slaan of drukken, om een tweede kop te vormen.

r., klinkneil; (van schaar), nearring, nerving, nervel.

m. -s (ijzeren bout met twee koppen b.v. tot verbinding van ijzeren platen).

→ Klinken.

m. (-s) → klinkbout.

Zie ,,klinkbout”.