Wat is de betekenis van interrogatief?

I. bn. bw., vragenderwijs; II. zn. o. (...tieven), vragend voornw.; vragende vorm.

interrogatief - Zelfstandignaamwoord 1. (taalkunde) vragend voornaamwoord 2. (taalkunde) vragende vorm interrogatief - Bijvoeglijk naamwoord 1. vragend Woordherkomst afgeleid van interrogatie met het achtervoegsel -ief

[Lat. interrogativus] I zn (taalk.) a vragend voornaamwoord, zoals: wie, wat, welke (Lat. pronomen interrogativum); b vragend bijwoord, zoals: waar, waarom, wanneer, hoe (Lat. adverbium interrogativum); II bn ondervragend; vragend, vraagsgewijs.

vragend (voornaamwoord)

(Lat. interrogativum), vragend voornaamwoord: wie? welke? wat?

vragende voornaamwoord of vorm.

vragend, vraagsgewijze.

vragend, ondervragend, vraagsgewijze.

Fr. interrogatif, 1. bn., bw. (vragend, vragenderwijze); 2. o. interrogatieven (vragend vnw.); (g = g); Lat. interrogativum, o. interrogativa.