Wat is de betekenis van exceptief?

(<Fr.), bn., 1. een uitzondering makend: exceptieve wet, exceptieve bepaling 2. (rechtst.) exceptief verweer, verweer bij wijze of door middel van een exceptie.

exceptief - Bijvoeglijk naamwoord 1. een uitzondering makend Woordherkomst afgeleid van exceptie met het achtervoegsel -ief (met het voorvoegsel ex-)

[Fr. exceptif] bn 1 uitzondering makend (bijv. voorschrift); 2 (jur.): exceptief verweer, verweer d.m.v. exceptie (z.a.).

een uitzondering makend

[Fr.], bn., 1. een uitzondering makend: exceptieve bepaling; 2. (recht) — verweer, verweer bij wijze of door middel van een exceptie.