Wat is de betekenis van enkelvoud?

o. (-en), (taalk.) (van zelfst. woorden) die vorm van een woord die aanduidt dat er maar één zelfstandigheid van die soort wordt bedoeld; (van bijv. woorden en werkw.) de daarmee overeenstemmende buigings- of vervoegingsvorm: het werkwoord staat in het enkelvoud, in het meervoud; wat is het enkelvoud?

enkelvoud - Zelfstandignaamwoord 1. een woord dat in die vorm naar één voorwerp of mens verwijst of dat aanduidt dat slechts één persoon de handeling uitvoert Woordherkomst Afgeleid van enkel met het achtervoegsel -voud Verwante begrippen meervoud, dualis

enkelvoud - zelfstandig naamwoord uitspraak: en-kel-voud 1. de vorm die aangeeft dat het maar over één ding gaat ♢ het woord 'tafel' is enkelvoud 2. de vorm die overeenstemt met een enkelvoudig onderwerp ...

getal wat ‘n enkele selfstandigheid aandui; een persoon, ding, ens.

s.n., inkelfâld (it), iental (it).

of singularis noemt men in de taalkunde die vorm van een zelfstandig en bepalend bijvoeglijk naamwoord, waardoor één exemplaar genoemd wordt. Van een werkwoord is het de vorm waarbij één persoon of een naamwoord in het enkelvoud het onderwerp is.

o. enkelvouden (grammatische vorm, die uitdrukt, dat het getal één is): het enkelvoud der zn.

→ Getal.

o. (-en) Taalk. grammatische vorm, die uitdrukt, dat het getal één is: in het staan. Tgst. meervoud.