Wat is de betekenis van eigenzinnig?

bn. bw. (-er, -st), zijn eigen zin, wil volgend, inz. tegen de waarschuwingen van anderen in: kinderen zijn meestal eigenzinnig; een eigenzinnige jongen; — van eigen zin getuigend.

eigenzinnig - Bijvoeglijk naamwoord 1. van een persoon dat die persoon dingen op zijn eigen manier doet ook als die afwijken van de andere mensen ♢ De eigenzinnige man ging niet meer op vakantie en vond auto's een verouderde techniek. Woordherkomst Samenstellende afleiding van eigen...

eigenzinnig - bijvoeglijk naamwoord uitspraak: ei-gen-zin-nig 1. wie te veel overtuigd is van zijn eigen kunnen ♢ hij is erg eigenzinnig en trekt zich van niemand iets aan Bijvoeglijk naamwoord: ei-gen-zin-nig ... is...

adj., (ien)sinnich, stiif, piperwynsk, tipelsinnich, stiifkoppich -sinnich, -settich.

bn., bw. (geneigd zijn eigen zin te volgen; volgens eigen zin; minder sterk dan koppig).

(eigən'zinnəch) bn. en bw. (er. -st) 1. zijn eigen wil volgend, tegen de waarschuwingen van anderen : een kind; -handelen. 2. daarvan getuigend : een optreden. Syn. halsstarrig, hardnekkig, hoofdig, koppig, stijfhoofdig.

is hij, die zijn eigen meening strak volgt en zijn eigen wil niet wil breken. Als voorbeeld geldt Sir. 47 : 28, Rehabeam, 2 Petr. 2 : 10, „eigenzinnige”, beter „aanmatigende lieden”. Tit. 1 : 7, een ouderling mag niet eigenzinnig zijn, niet heerschzuchtig, aanmatigend.

bn. en bw. (-er, -st), zijn eigen zin, wil volgend, m.n. tegen de waarschuwingen van anderen in: kinderen zijn nogal eens eigenzinnig.

EIGENZINNIG, bn. bw. (-er, -st), die zijn wil tracht door te drijven tegen de waarschuwingen van anderen: kinderen zijn meestal eigenzinnig; een eigenzinnige jongen. EIGENZINNIGHEID, v.