benediktijn
(benedik'tijn) m. (-en) lid van de oudste monnikenorde in het westen, 528 door de H. Benedictus gesticht. Enc. De cenediktijnen verbreidden het kristendom en de beschaving in West-Europa door het bebouwen vani(blioteken. Thans wijden zij zich vooral aan het liturgisch koorgebed, maar ook aan de wetenschap, het onderwijs en de missiën. Aa...
