Jap.>: ka = zingen; bu = dansen; ki = acteren.
Japans volkstoneel, in tegenstelling tot het voor de aristocratie bestemde → No-theater. Het Kaboeki heeft een repertoire van folkloristische, historische en huiselijke toneelstukken. De artistieke werking berust niet op een literaire maar op een theatrale basis: breed gebaar, levendige mimiek en een rijke, historisch juiste → kostumering. Deze → speelstijl heeft een zeer lange traditie (ca. 1600) en is moeilijk te verwerven. De Kaboeki-acteurs, die tevens dansers zijn, beginnen daartoe reeds als kinderen met hun opleiding.
Kaboeki is van invloed geweest op West-europese toneelvernieuwers zoals o.a. Bertolt Brecht (1898-1956), Jerzy Grotowski (1933-1999).
Historie: het Kaboeki werd omstreeks 1600 gesticht door de gevluchte tempeldanseres Okoemi. Aanvankelijk werd het alleen door vrouwen beoefend. In de loop van de 17e eeuw werd Kaboeki een mannelijke aangelegenheid. De vrouwenrollen werden ook door mannen gespeeld. Behalve de bijzondere speelstijl, wordt het Kaboeki gekenmerkt door een karakteristieke theaterbouw en een uiterst ingenieuze toneelinrichting. Er is een vierkant overkapt hoofdtoneel, waarvan op de achtergrond de voor het publiek goed zichtbaar hoger gelegen zijtoneel én een loopbrug die van het toneel tot ver achter in de zaal leidt. De toneelinrichting maakt door een draaitoneel en zinkluiken een snelle wisseling van de realistische decors mogelijk. De voorstellingen duren een hele dag en zijn wisselend van karakter. De grootste Kaboeki-schouwburg, de Kaboeki & Za, staat in Tokio en biedt plaats aan ca. 3000 toeschouwers.
Literatuur
- Phyllis Hartnoll, Geschiedenis van het theater, 1992
- Martin Hürlimann, Das Atlantisbuch des Theaters, 1966
- Prof. Dr. H. H. de Leeuwe en Drs. J. E. Uitman, Toneel en Dans, 1966
