reeds door de Egyptenaren, Romeinen en islamitische glasblazers toegepast ter versiering en vervaardiging van glaswerk. De techniek bestond uit het verhitten van glazen staafjes die daarna tot dunne draden werden uitgetrokken.
In de I6de eeuw werd de techniek door de Venetianen opnieuw ter hand genomen; de techniek heeft zich tegelijk met de façon de Venise in Europa verbreid en werd aldus een der vaste onderdelen van de giasblazerskunst. Gesponnen glasdraden werden ook gebruikt voor de delicate tuigage van glazen schepen die in de 16de en 17de eeuw veel in Italië en Nederland werden gemaakt. Verder werd gesponnen glas toegepast ter decoratie van snuisterijen en sierglazen, in het bijzonder te Nevers. In de 19de eeuw werd de techniek vooral in dienst gesteld van de snuisterijen- en souvenirindustrie. Een nieuwe toepassing werd mogelijk toen ca. 1840 Jules de Brunsont erin slaagde zeer dunne en buigzame draden uit glas te spinnen, een vinding waarvan sindsdien wordt gebruik gemaakt voor de vervaardiging van kwasten, franjes en vitragegordijnen.
