Aanvankelijk werden in het niet onafhankelijke Noord-Amerika alle zilveren voorwerpen uit Engeland geïmporteerd. In de 17de eeuw begonnen de kolonisten zelf de zilverbewerking ter hand te nemen: de eerste belangrijke centra van zilverfabricage waren Boston en New York.
In Boston, dat vnl. door Britse immigranten werd bewoond, stond het zilver duidelijk onder Engelse invloed. In het door Nederlanders gestichte New York weerspiegelt het zilver echter ook na 1764, het jaar dat de stad in Engelse handen overging, nog lang de Hollandse tradities. Zo bleef o.a. de door de Hollanders ingevoerde avondmaalsbeker buitengewoon populair. Daarnaast liet in deze stad aan het eind van de 17de eeuw de Franse invloed zich gelden, aangezien vele hugenoten zich hier gevestigd hadden, in de 18de, maar ook nog in de 19de eeuw na de Onafhankelijkheidsverklaring, was Amerika cultureel sterk op Engeland georiënteerd, zodat er weinig verschil is tussen het Amerikaanse en het Engelse zilver.Keuren en merken: in Amerika bestond, behalve in Maryland vanaf 1814, geen algemeen geldend systeem van keuren en meestertekens. Aanvankelijk gebruikten de zilversmeden de Sterling Standard of beweerden dat zij dit deden,maar in feite werd muntzilver van verschillend gehalte gebruikt. Veel stukken werden gemerkt met een devies met initialen. Vanaf ca. I725 gebruikten de zilversmeden dikwijls hun volledige achternaam, voorafgegaan door hun voorletter in een driehoek. Na 1850 werden de letters D.
C, of de term ‘Coin’ of' Pure Coin' in het zilveren voorwerp ingeslagen, om aan te duiden dat het van zilveren dollars of andere zilveren munten was gemaakt. Na 1860 werd de Sterling Standard in geheel Amerika officieel als zilvermerk ingevoerd.
