(Banjumas 1899-Vught 1953), politicus, studeerde rechten en economie in Leiden, Berlijn en München; richtte in 1931 met Adalbert Smit en Albert de Joode de Nationaal-Socialistische Nederlandsche Arbeiderspartij (NSNAP) op, die een getrouwe kopie van de NSDAP moest zijn, ook in haar anti-semitisme. In de al spoedig in de nieuwe partij ontstane machtsstrijd wist Van Rappard zich met zijn ideeën over een opgaan van Nederland in het Groot-Duitse Rijk te handhaven.
Na de bezetting (1940) groeide zijn partij, die in 1939 nog verboden was, snel tot een 15.000 leden. Maar in december 1941 moest de NSNAP worden opgeheven, omdat de Duitsers gekozen hadden voor de NSB. Van Rappard nam dienst in de SS (1942-44) en de Landstorm (1944-45). In maart 1949 werd hij door het Bijzonder Gerechtshof te ’s-Gravenhave ter dood veroordeeld, welke straf later werd omgezet in levenslange hechtenis.
