Dus spreekt men van een grooten dronkaard. Is dat niet te zeggen, dat het niet hooger en verder kan gaan? Of is ’t, tot dat de kraan stil, en ’t vaatje op den bodem staat? Onbeschaafder is ’t spreekwoord: Hy zuipt zo, dat de luizen hem op den kop bersten.
Men zegt ook: Zo dat hy zyn oogen verkeert. Zyn die uitdrukkingen af te keuren, de daad is noch erger, en verdient dat zulke tot ontnuchtering te water en te broode gezet worden. Zeer dienstig is dat middel tegen den nadorst, en ’t steken der broodkruimen. Geen wonder ook, indien de vrouwen van zulke zwelgers hen, als die roes wat uitgeslapen is, eene vroegpredikatie doen. Doch zulk zuipen beneemt wel het staan, wanneer ’t Is: Stapes, sta mipes, stapes, nec labere mi pes. Ni steteris, lapides hi tibi lectus erunt. De wyn is een loos worstelaar: hy grypt ymand by de beenen. Dit ondervond de vermaarde Baudius, wanneer hy in de goot lag.
