Mond-op-mondbeademing.
Behalve uitwendige hartmassage is ook mond-opmondbeademing een gangbare procedure die zelfs door leken als onderdeel van eerstehulpverlening toegepast kan worden.
De behandeling gaat terug op de joodse profeet Elisa, die door deze procedure de schijnbaar overleden zoon van een Sunammitische vrouw weer tot leven bracht. De jongen, naar alle waarschijnlijkheid getroffen door een zonnesteek, werd in levenloze toestand het huis van zijn moeder binnengedragen. Het Oud-Testamentische boek 2 Koningen 4:32-35 vermeldt Elisa’s merkwaardige behandeling: ‘Daarna kwam Elisa het huis binnen en zie, daar lag de jongen dood op zijn bed. Toen Elisa binnengegaan was, sloot hij de deur achter hen beiden en bad lot de Here. Daarna ging hij boven op de knaap liggen: hij legde zijn mond op diens mond, zijn ogen op diens ogen, zijn handen op diens handen, en boog zich zo over hem heen. Daarop werd het lichaam van de knaap warm. Daarna keerde hij terug en ging eenmaal het huis op en neer: dan ging hij naar boven en boog zich over hem heen. Toen niesde de jongen zeven maal en opende zijn ogen.' Ofschoon de tekst suggereert dat Klisa zijn lichaamswarmte op de jongen wilde overbrengen, is het mondop-mondcontact voor het overbrengen van warmte overbodig. Terecht merkt Nater in zijn boekje De dood is in de pot Man Gods!, dan ook op dat de behandeling van de profeet bijzonder zinnig is bij het toepassen van kunstmatige ademhaling. Toen de jongen zevenmaal niesde, was dit een teken dat de ademhaling, die door de warmtestuwing stokte, weer op gang gekomen was, met andere woorden: een geslaagde reanimatie.
