(Du.), schildertechniek die waarschijnlijk stamt uit de laat-hellenistische tijd en die in Europa vanaf de 14de eeuw werd toegepast: zij bereikte haar hoogtepunt in de 18de eeuw. De schildering wordt met dekkende kleuren op de achterkant van een glasplaat aangebracht en wordt zichtbaar zodra het licht op de glasplaat valt.
Vanaf de 18de eeuw leefde de techniek vooral verder in de volkskunst van Centraal Europa (Bohemen. Beieren, Silezië, Roemenië): ook bij de silhouetkunst kwam achterglasschildering voor. Soms werd het effect nog verhoogd d.m.v. de églomisétechniek.
