Dwangmiddelen zijn bepaalde middelen die door het Openbaar Ministerie gebruikt kunnen worden bij het opsporen van een verdachte gedurende een strafrechtelijke procedure.
Gedurende de opsporing in een strafrechtelijke procedure gebruikt het Openbaar Ministerie in bepaalde procedures dwangmiddelen om de opsporing te vergemakkelijken. Niet het Openbaar Ministerie, maar de politie geeft uitvoering aan de dwangmiddelen door deze daadwerkelijk in de praktijk te gebruiken. Voorbeelden van dwangmiddelen zijn bijvoorbeeld de aanhouding (artikel 53 en 54 Wetboek van Strafvordering) of het onderzoek aan het lichaam (artikel 56 lid 1 Wetboek van Strafvordering). Dit zijn relatief de wat lichtere dwangmiddelen die het Openbaar Ministerie hanteert ter bevordering van het opsporingsonderzoek. Andere zwaardere dwangmiddelen zijn bijvoorbeeld het tappen van iemands telefoon en het binnentreden van een woning. De politie heeft echter wel voorafgaande toestemming nodig van het Openbaar Ministerie alvorens zij uitvoering kan geven aan deze dwangmiddelen. Indien de politie bewijs vergaart door het gebruik van de dwangmiddelen zonder dat zij voorafgaande toestemming heeft gekregen van het Openbaar Ministerie, mag het bewijs niet worden meegenomen in de strafrechtelijke procedure.
