Om zich tegen koude, vocht en hitte te beschermen leerden de mensen zich met huiden en vellen te bedekken. Later wordt het spinnen en weven uitgevonden voor kleding en dekking.
Bij de verschillende volken ontstaan afzonderlijke wijzen om zich te kleden, aangepast aan de praktische behoeften die klimaat en omgeving scheppen, en aan de grondstoffen die voorhanden zijn. Maar ook het verlangen om zich mooier te maken spreekt al gauw een woordje mee en brengt het versieringselement in de kleding. De Eskimo’s dragen goed afsluitende dierevellen; de negers in Afrika en de Indianen van Zuid-Amerika dragen, als zij nog onder primitieve omstandigheden leven, gewoonlijk slechts een lendendoek, terwijl ze zich bij feestelijke gelegenheden opsieren met veren, snoeren schelpen, roofdiertanden e.d. Zolang er weinig communicatie met andere volken is, blijft de eigen klederdracht gehandhaafd. Soms is het toerisme aanleiding om haar te handhaven. De kleur van de kleding is ook voor de temperatuur van belang, bijvoorbeeld om warmte vast te houden (donkere kleuren) of zonlicht terug te kaatsen, zoals lichte kleuren doen. Ondanks het feit dat de Europese wijze van kleden over alle werelddelen is verspreid, blijft de Japanse bij min of meer officiële gelegenheden haar kimono trouw, loopt de Indiase nog in haar sari, en is de Indonesische vrouwendracht de sarong en kabaja gebleven; zie ook: mode.
