(1756-1831), belangrijkste figuur uit de Vroege Romantiek in Nederland. De holle retoriek van zijn dagen wist hij tot bezielde retoriek te herdopen.
In extase sprak hij zijn verzen, die zijn vrouw ijverig opschreef. Als lyricus - en speciaal in zijn inkeerliederen - is de veelschrijver Bilderdijk op zijn best, o.a. „Ode aan Napoleon”, „Gebed”, „Afscheid”; als leerdichter schreef hij „De Ziekte der Geleerden”, „De Kunst der Poëzy”, e.a.; voor toneel dichtte hij „Floris V”, „Willem van Holland” en „Kormak”, doch door zijn egocentrische mentaliteit zijn deze minder geslaagd. Als privaat-docent te Leiden doceerde Bilderdijk vaderlandse geschiedenis, waarbij hij zijn antirevolutionaire denkbeelden op vele jongeren (Da Costa, Groen van Prinsterer, Van Lennep) wist over te dragen en het Reveil met vele enthousiaste jongeren te versterken.
