Zinkoxyde, ZnO, wordt verkregen in zinkhutten. Het zink wordt daar verhit, gaat in damp over, verbindt zich met zuurstof en slaat neer in kamers.
Wat het eerst neerslaat is het zwaarst en grijs van kleur door stofjes steenkool (zinkgrijs). Wat het langst zwevend blijft, is wit (sneeuwwit).Bij ons te lande is er een fabriek van zinkwit te Eijsden. Het meeste ervan wordt uitgevoerd. In de Maasvallei in België zijn nog verscheidene zinkwitfabrieken. Zinkwit wordt met lijnolie tot een witte verf gemaakt, welke echter niet zoo duurzaam is als loodwitverf. Men kan zinkwit niet voor buitenwerk gebruiken, omdat het bladdert, indien de verf vochtig wordt. Ook is het als grondverf op nieuw hout niet verkieselijk; het dekt niet zoo goed als loodwit of menie.
Zinkwit moet in goed gesloten vaten bewaard worden, anders wordt het korrelig, doordat het oxyde zich verbindt met het koolzuur uit de lucht tot koolzuurzink. Naar het gehalte aan zinkoxyde onderscheidt men merken met rood, blauw, geel en grijs zegel. Grijs zegel is grauw door kolenstof. Voor schilders is zinkwit een goede verf, omdat zij ongevoelig is voor zwavelwaterstof. Voorts wordt zinkwit gebruikt als vulmiddel in fabrieken van wasdoek, linoleum, electrische kabels, inkt, aardewerk, schoensmeer.
