Een kleurloos gas met zwakken reuk, dat tweemaal zoo zwaar is als lucht en uit stikstof en zuurstof bestaat (NO , stikstofoxydule). De zuurstof is in lachgas maar zwak gebonden, zoodat het gas de verbranding onderhoudt.
Een brandende zwavelstok in lachgas gestoken, blijft doorbranden. Het gas werd in 1800 ontdekt en de opwekking, welke bij inademing van kleine hoeveelheden ontstond, had de aandacht getrokken. Men deed er proeven mee in gezelschappen en wekte er een vroolijke stemming mee op. Al spoedig bleek het echter, dat ook verdooving en verwardheid konden worden verwekt en de proeven werden bespottelijk gemaakt. Zoo heeft Jules Verne met zijn „Dr. Ox in de stad van Quiquendone” een verhaal verzonnen, omtrent de werking van lachgas, waarmee Dr.
Ox het heele Vlaamsche stadje Quiquendone bedwelmde. Hiermee was Jules Verne ook den tijd der gifgassen vooruit.Een nieuw tijdperk brak voor het lachgas aan, toen het bleek, dat het voor een kortdurende bedwelming bij kleine kunstbewerkingen (kiezen trekken) geschikt was. Algemeener werd het gebruik in 1927, toen Zaaijer de toestellen voor vermenging met zuurstof en voor inademing had verbeterd, waardoor het voor langduriger bedwelming geschikt gemaakt was. Voor keeloperaties blijkt het lachgas bijzondere voordeelen te hebben; het riekt n.l. niet prikkelend en veroorzaakt geen stikkingsgevoel. De bedwelming wordt met andere gassen ingeleid en dan met lachgas onderhouden. De patiënt ontwaakt spoedig, ondervindt geen onaangename nawerkingen en de organen worden niet door het gas beschadigd.
Door afkoeling en druk wordt het gemakkelijk vloeibaar. Het komt als vloeistof in stalen flesschen in den handel.
