In 1967 hadden Johnny & Rijk een hit met het lied ‘Ja, we dansen samen de Bostella’. Ik weet niet of dat toen meteen of pas later in mijn hoofd is terechtgekomen, maar het zít er stevig in en vooral op landerige middagen kan ik de neiging soms niet onderdrukken om uit volle borst te zingen:
Ja, we dansen samen de Bostella
Want de fijnste dans is de Bostella
Ja, we moeten lief zijn voor elkaar
De nieuwste dans is de Bostella
De hit van ’t jaar.
Ik moet dit preciseren: tientallen jaren heb ik gezongen ‘Ja, we dansen samen de Costella’, tot een collega me hierover op de vingers tikte. ‘Je danst de wát?!’
Ik kom hierop omdat ik laatst, tot mijn verbazing, mijn vrouw hoorde zingen ‘Ja, we dansen samen de Pastella.’
Een kinderwoord
Voor alle duidelijkheid: Bostella is het correcte woord. De dans werd in 1965 in Parijs geïntroduceerd en is genoemd naar de bedenker, Yvan Honoré Bostel, indertijd journalist bij Paris Match. De Bostella werd bekend door de film ‘What’s new Pussycat?’, waarin hij wordt gedanst door Romy Schneider en Peter O’Toole.
Ik weet dat allemaal pas sinds kort en ik merk dat ik het eigenlijk helemaal niet wíl weten, want nu zal het me waarschijnlijk nooit meer lukken om zonder reserve Costella te blèren, de variant die mij het dierbaarst is. Dat is niet alleen ingegeven door gewoonte, maar ook door sentiment: Costella is een residu uit mijn kindertaal, een kinderwoord dat ongemerkt is blijven hangen.
I’m your fire, George desire
Het is voor kinderen heel gewoon om woorden te verhaspelen. Mijn zoontje van vier zegt lafpaard in plaats van lafaard (‘Weet je wat jij bent? Een lafpaard!’), hij heeft het over andernas in plaats van ananas, en laatst vroeg hij aan tafel, zonder komische bijbedoelingen, om een ‘trekkertje met jongenskaas’ (oftewel een crackertje met jonge kaas).
Met enige spijt zie ik dat soort woorden weer vertrekken. Binnen de kortste keren worden ze door hun correcte broeders en zusters verdrongen. Maar ik heb de indruk dat ze in liedjes geregeld een veilig onderdak vinden. Zo ken ik verschillende mensen die, in navolging van Shocking Blue, zongen: ‘Well, I’m your Venus, I’m your fire, George desire’ (in plaats van: ‘at your desire’). ‘George’ klinkt mij nog altijd beter in de oren, hoewel het nergens op slaat.
(NRC, 8-5-2001)
